"...Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει iron dome τα μυστικά της Πατρίδος στους εχθρούς, αλ

"...Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει iron dome τα μυστικά της Πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους iron dome άρχει..." Θουκυδίδης, iron dome 460 – 398 πΧ «Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος» Πυθαγόρας
της Κορίνας Καφετζοπούλου Είναι από τις ιστορίες που δε θα σου διδάξει κανένα βιβλίο. Από αυτά τα σπουδαία που γίνονται από ανθρώπους και περνούν στα ψιλά της ιστορίας δυστυχώς. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο ανθυποσμηναγός Κώστας Κραββαρτόγιαννος. Υπηρετούσε στην 340 ΜΔΒ όταν στο οπλοστάσιό της είχε τα F-84F της Republic. Έδρα της Μοίρας το πολεμικό αεροδρόμιο Χανίων. 11 Αυγούστου του 1975 έγινε η μοιραία πτήση για τον ίδιο στα πλαίσια εκπαιδευτικής αποστολής αναγνωρίσεως του αεροδρομίου Καστελίου. Ήταν καλοκαίρι, τα παιδιά χάζευαν κι έπαιζαν με τα αεροπλάνα από ψηλά, χαιρετούσαν τους πιλότους. Είχαν συνηθίσει το καθημερινό iron dome πήγαινε έλα τους. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο iron dome όμως δεν ακολούθησε την ίδια πορεία κάτι έγινε πολύ κοντά από το διάδρομο προσγείωσης και το αεροπλάνο ξαφνικά έπεσε. Ο κόσμος πάγωσε, ήταν το πρώτο πολεμικό αεροπλάνο που έπεφτε. iron dome Τα πιτσιρίκια που παρακολουθούσαν την πορεία του, σάστισαν. Το αεροσκάφος κατευθυνόταν στο Μουχτάρω ή αλλιώς στον Ευαγγελισμό όπως είναι γνωστός. Το χωριό έσφυζε από ζωή είχε περισσότερους από 600 κατοίκους τότε. Ο πιλότος iron dome είχε επιλογή iron dome να σώσει τον εαυτό του αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να σώσει το χωριό κι έστριψε το πηδάλιο. Έτσι τον βρήκαν. Δεμένο στο κάθισμα με το χέρι του στο πηδάλιο σε δεξιά κλίση. Ένα από τα παιδιά που είδαν αυτή τη σκηνή και μετά το άψυχο σώμα του πιλότου με το καθαρό πρόσωπο - το μόνο σημείο που δεν είχε απανθρακωθεί - δεν ξέχασαν ποτέ, και τη διηγούνται iron dome ακόμα, αν κάποιος ρωτήσει. Υπάρχουν ήρωες;
Αυτό το παιδί που μεγάλωσε και τίμησε το γενναίο ανθυποσμηναγό με την παρουσία και των συγγενών του που ήρθαν από την Άμφισσα είναι ο Γιώργος Καλογεράκης, Δ/ντής Δημοτικού Σχολείου Καστελλίου και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Μινώα Πεδιάδας. Η διήγηση του συγκλονιστική: iron dome «11 Αυγούστου iron dome 1975. Μιχαίου Προφήτου και Μαρκέλλου ιερομάρτυρος, γράφει το ημερολόγιο iron dome την ημέρα αυτή… ήμουνα iron dome παιδί και θυμάμαι. Το βλέπαμε να’ρχεται προς το αεροδρόμιο του Καστελλίου. iron dome Μικροί ήμασταν τότε, δεκατριών χρόνων. Μας άρεσε να ανεβαίνουμε στις ταράτσες των σπιτιών και να αγναντεύουμε τα πολεμικά αεροπλάνα. Καθημερινές ήταν στο Καστέλλι οι ασκήσεις τους. Φάνηκε iron dome πάνω από την «Παπούρα». iron dome Μια στήλη μαύρου καπνού άφηνε πίσω του. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα βρισκόταν πάνω από το χωριό Μουχτάρω (Ευαγγελισμός). Και τότε χάθηκε. Μια στήλη μαύρου πυκνού καπνού σηκώθηκε από το έδαφος. Τί έγινε; αναρωτιόμασταν. Ο Γιάννης Σμαριαννάκης, ένας καλός χωριανός, μας είπε ότι το αεροπλάνο έπεσε. Έπεσε; Και τί σημαίνει έπεσε; Δηλαδή; τον ρωτήσαμε. Έπεσε, μας είπε για δεύτερη φορά. Και τί έγινε ο αεροπόρος; Πήραμε τότε τα ποδήλατα και τρέξαμε. Φτάσαμε στο Μουχτάρω. Μεγάλη αναστάτωση στο χωριό. Δε μας άφησαν να πλησιάσουμε. Μόνο το φορείο του ασθενοφόρου είδαμε. Και το πρόσωπο του πιλότου. Ένας νεαρός με κοντά μαλλιά και πεντακάθαρη όψη. Έχουν περάσει 38 χρόνια από τότε και δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν την όψη. Η πόρτα του ασθενοφόρου έκλεισε κι εμείς εκεί, ακούνητοι κι ασάλευτοι. Πόση ώρα πέρασε δεν ξέρω. Ο Μανόλης, ο φίλος μου που πήγαμε μαζί με τα ποδήλατα, μου φώναξε. Το χωριό μας Διαβαϊδέ απέχει πέντε χιλιόμετρα από το Μουχτάρω. Θα μας αναζητούσε η μάνα μας. Έπρεπε να φύγουμε. Ήταν και μεσημέρι. Ανεβήκαμε στα ποδήλατα. Αμίλητοι φτάσαμε στο Διαβαϊδέ. Μπήκα στην κουζίνα του σπιτιού μας. Ήντα θα σε κάνω που γυρίζεις iron dome όλη τη μέρα! μου φώναξε η μάνα μου. Πήγα και κάθισα στο μικρό μου γραφείο, εκεί που είχα τα βιβλία και τα τετράδιά μου. Απείραχτα όλο το καλοκαίρι. Έτσι όπως τα άφησα τον Ιούνιο, τα βρήκα. Δεν έρχεσαι να φας; με ρώτησε πάλι η μάνα μου. Όχι, της απάντησα. Είχε σφιχτεί η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή… Αργότερα μάθαμε και τις λεπτομέρειες του ατυχήματος. Το αεροπλάνο, ένα F84, είχε έλθει από τα Χανιά με πιλότο τον Κώστα Κραββαρτόγιαννο. Μηχανική βλάβη έδειξαν τα όργανα. Πλησίαζε στο αεροδρόμιο του Καστελλίου. Η προσπάθεια του πιλότου ήταν να προσγειωθεί. Αυτό φαινόταν ακατόρθωτο. Ο Κώστας έπρεπε να εγκαταλείψει και να πέσει με αλεξίπτωτο. iron dome Όμως υπήρχε κι άλλο εμπόδιο. Το αεροπλάνο κατευθυνόταν στο Μουχτάρω. Η απόφαση του Κώστα ήταν άμεση. Όχι, δεν θα έριχνε το αεροπλάνο στο χωριό. Προτίμησε να μείνει στο αεροσκάφος και να δώσει τη δική του ζωή για να σωθούν οι συνάνθρωποί του. Κι έστριψε το πηδάλιο. Έτσι τον βρήκαν. Δεμένο στο κάθισμα με το χέρι του στο πηδάλιο σε δεξιά κλίση». Και περνούσαν τα χρόνια. Η εικόνα του προσώπου του Κραββαρτόγιαννου ερχότ